ΠΟΙΗΜΑ-ΧΙΕΣ

[ranger]

Ήρθε η απάντηση που πολλοί περίμεναν... Ο τίτλος του ποιήματος είναι "Madvinegar σε πήραμε χαμπάρι..."


Σου έδωσα το βήμα, να γράψεις μια ρίμα
μπροστά μου όμως φίλε, είσαι βάρκα μες το κύμα
σε βλέπω καταπάτησες της ποίησης το κτήμα
μα εγώ είμαι εδωπέρα να σε στείλω μες το μνήμα.
Το παίζεις λίγο μάγκας, μα είν' άδικο και κρίμα
μπρος τους δικούς μου στίχους, οι δικοί σου είναι χύμα.
Στο λέω μην κάνεις βήμα, Μιχάλη είσαι θύμα
μετά απ' το ρεφρέν μου, θα σου έρθει και άλλο βλήμα...

άσε λοιπόν τα σάπια, σε πήραμε χαμπάρι
και χαμηλά μα και ψηλά, η σκέψη σου ρετάρει

γράφεις ωραία ποιήματα και λες καλά αστεία
και σαν τον Μάρκο Σεφερλή, διαθέτεις ποικιλία.
Αν όσοι δεν σε ξέρουνε, διαβάσουν όσα γράφεις
στα σίγουρα νομίζουνε πως είσαι ο Καβάφης
πολλούς εσύ παραπλανείς, με τις ωραίες ρίμες
με μελωδίες μαγικές και μπάσες μα και πρίμες
νομίζουν είσαι εραστής και κυνηγός του αιδοίου
και πως διαθέτεις χέρια εσύ, του δεύτερου σταδίου.
Τότε όλοι σχηματίζουνε, για εσένα ωραία γνώμη
και σε λατρεύουν σαν Θεό μέχρι τη Μακρακομη
τους πείθεις πως το αμάξι σου, τον κώλο του πως πάει
και πως του ρίχνεις το πρωί, σπανάκι του Ποπάϊ
πως μπαίνεις τάπα στις στροφές, κομμάτια στα εσάκια
και όποιος σε δεί τρομάζει και του φεύγουν τα τσισάκια

Μα όποιος σε γνωρίσει, μαθαίνει την αλήθεια
και όλα τα υπόλοιπα, ότι είναι παραμύθια
σε μας το παίζεις των στροφών, πως είσαι ο γητευτής
μα όταν ζυγώνεις σε στροφές, ψάχνεις για να κρυφτείς
εσύ την πιο απλή στροφή, τη βλέπεις σα μια δίνη
και ευθύς για να μην ζαλιστείς, πίνεις μια δραμαμίνη
εσύ στροφές δεν φέρνεις, ούτε όταν χορεύεις
και τις στριφτές τυρόπιτες, αιώνια νηστεύεις
ποτέ δεν στρίβεις κέρμα, σε δίλημμα όταν είσαι
και τα στριφτά τσιγάρα, συνέχεια αρνείσαι
τα ρούχα όταν πλένεις, ποτέ σου δεν τα στύβεις
γιατί σου μοιάζει η κίνηση, το ρούχο ότι στρίβεις
φοβήθηκες το στρίβειν, δια του αρραβώνος
γιαυτό λοιπόν παντρεύτηκες και πια δεν είσαι μόνος

άσε λοιπόν τα σάπια, σε πήραμε χαμπάρι
και χαμηλά μα και ψηλά, η σκέψη σου ρετάρει

γιαυτό άσε το χειρόφρενο και πιάσε κάτι άλλο
πολύ σκληρό δεν είναι, μα ούτε πίο μεγάλο
μα αν δε θέλεις φίλε μου, σε τοίχο να κολλήσεις
αυτό που έπαιζες μικρός, λέω να ξαναρχίσεις...