[Edessaios]

Stoner, Rossi, Pedrosa έδωσαν ΤΗΝ υπέρτατη μάχη, κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία στροφή της πίστας της Βαρκελώνης, στο πιο συναρπαστικό Grand Prix της χρονιάς, μέχρι τώρα. Πρώτος πέρασε την γραμμή του τερματισμού ο Αυστραλός οδηγός της Ducati, με διαφορά 0.069 του δευτερολέπτου από τον Ιταλό οδηγό της Yamaha, αφού προηγουμένως είχαν δώσει μια εκπληκτική μάχη στους 8 τελευταίους γύρους, με αλληλοπροσπεράσματα, εναλλαγές και ένα φοβερό ρυθμό που κράτησε σε αγωνία τους 112,600 θεατές, που γεύτηκαν από κοντά τον αγώνα αυτό. Εδώ τελικά δεν έπαιξε το ρόλο η διαφορά στην τελική ταχύτητα τόσο, όσο το καλό στήσιμο της GP7 και η φοβερή οδήγηση του νεαρού Casey. Ο τρίτος της παρέας, ο Ισπανός οδηγός της Honda, μπορεί να μην μπλέχτηκε σε απευθείας αντιπαράθεση, αλλά ήταν στη ρόδα των 2 πρώτων και μάλιστα έφτασε δίπλα τους κάποιες φορές, δείχνοντας ότι είναι ικανός να δώσει τη μάχη για τη νίκη. Ο John Hopkins και η Suzuki, ενώ αρχικά κρατήθηκαν κοντά στους 3 μονομάχους, προς το τέλος του αγώνα έμειναν λίγο πίσω και πήραν μια μοναχική 4η θέση, μένοντας με την ευχαρίστηση του ταχύτερου γύρου του αγώνα με χρόνο 1’43.252, που είναι 0.204 του δευτερολέπτου αργότερος από το ρεκόρ πίστας του Hayden, από τον περσινό αγώνα και τις πανίσχυρες μοτοσυκλέτες των 990cc. Στην 5η θέση η έκπληξη της ημέρας έγινε από τον Randy De Puniet και την Kawasaki, αφού όλοι ήξεραν ότι ο Γάλλος είναι τραυματίας και δεν θα είχε τις δυνάμεις για να αντέξει τη ζέστη και την πίεση ενός τέτοιου αγώνα. Με τον De Puniet έδινε τη μάχη ο Toni Elias της Honda Gresini, όταν προδόθηκε από τον κινητήρα της πιο αδύναμης μοτοσυκλέτας από τις 6 που τρέχουν με το «φτερό» στο ρεζερβουάρ. Έτσι τη μάχη για την 6η θέση κέρδισε πάνω στο νήμα ο Capirossi από τον Vermeulen. Ο Barros με ανάλογο τρόπο κέρδισε τον Melandri, ενώ ακολούθησαν στη 10η θέση ο Edwards και μια θέση πίσω του ο Πρωταθλητής Hayden. Διαφήμιση του σπορ μπορεί να χαρακτηριστεί ο συγκεκριμένος αγώνας και μακάρι να είναι έτσι και οι επόμενοι.