[wastegate]

The British Era (masturbation goes Sky High - η μαλκια πάει σύννεφο)
Μετά την τελευταία σοβαρή καταγεγραμμένη κόντρα μεταξύ του Ιούλιου και του Πόρσιου, τα πράγματα ηρέμησαν ξανά καθώς ο Βρούτος άνοιξε αντιπροσωπεία αμαξών στην Μπολόνια, ο Ιούλιος έπεσε τυχαία επάνω σε ένα μαχαίρι καθως έβγαινε απο το σπίτι του και ο Πόρσιος αποσύρθηκε για να φτιάξει τα αερόψυκτα άλογα που ήθελε για την αμαξά του.
Ο καιρός πέρναγε και πέρναγε και πέρναγε, ώσπου ήρθε η ώρα να γίνει η μεγάλη διαφορά.
Η Βρετανία ήταν τότε μια χώρα με πρόβλημα.
Το 55 προ Χριστού, την είχαν καταλάβει τα στρατεύματα του Ιούλιου και άφησαν το στίγμα τους στις άμαξες της περιοχής.
Αργότερα ήρθαν οι Ούννοι και οι Οστρογότθοι όπου άφησαν και αυτοί το δικό τους στίγμα.
Υστερα πέρασαν μια βόλτα οι Σάξωνες, η οποίοι έκαψαν ότι άμαξα βρήκαν μπροστά τους και τέλος πέρασαν και οι Βικινγκς με την Σάαμπάμαηα με κίνηση και στις τέσσερις ρόδες...
Οπως είναι φυσικό οι κάτοικοι είχαν χάσει τη μπάλα στην κατασκευή αμαξών, και δεν αγόραζαν τίποτα, παρα μόνον έφτιαχναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι, στην πίσω πλευρά του σπιτιού τους τα απογεύματα της Κυριακής.
Ένας λοιπόν απο αυτούς τους καημένους ήταν και ο Ράδερφορντ Μπιούμπερτ Γουίλιαμ Εντμουντ Πάρσουνς, που οι φίλοι του για συντομία τον φώναζαν Γουίλ, ενώ αυτοί που τον ήξεραν καλύτερα τον φώναζαν Μπέτυ, ειδικά μετά απο εκείνη τη νύχτα όπου είχε μεθύσει με μπύρα Κορνουάλης και σε ένα τρελό ξεφάντωμα ο κολλητός του ο Τζών του ζήτησε να αναπαραστήσουν την πρώτη κόντρα της ιστορίας στην οποία ο Γουίλ-Μπέτυ έκανε το άλογο και ο Τζων του -πάταγε- καρότα για να πάει πιό γρήγορα.
Ο Γουίλ λοιπόν, είχε πάρει τη μπύρα του, είχε πάει στην πίσω αυλή του σπιτιού του και κοίταγε την άμαξά που είχε κληρονομήσει απο τον πατέρα του, μια βαριά, επιβλητική και χλιδάτη άμαξα με τα αρχικά RR στο εμπρός μέρος.
Η RR λοιπόν ήταν ένα τρομερό όχημα, φτιαγμένο όλο στο χέρι, με φοβερή τεχνολογία, όπου ακόμα και στην τελική της ταχύτητα δεν άκουγες τον παραμικρό θόρυβο ούτε απο το άλογο ούτε απο τα πέταλα, παρα μόνο όπως έλεγε ο θρύλος, ο μόνος θόρυβος ήταν το τικ-τακ του ρολογιού.
Κάτι το οποίο είναι εντελώς κουλό γιατί εκείνη την εποχή δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το κουρδιστό ρολόι, άρα ήταν αδύνατον το ηλιακό ρολόι που υπήρχε να κάνει τικ-τακ, αλλά τέλος πάντως το αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω.
Ο Γουίλ, ήταν εντελώς απογοητευμένος απο την άμαξα του πατέρα του.
Είχε δερμάτινα καθίσματα, σιδερένιο σασί, ένα μεγάλο σήμα μπροστά, αλλά πολύ απείχε απο το να χαρακτηριστεί σπορτιφ.
Ηταν καλή για να γυρίζεις απο παμπ σε παμπ και να καμακώνεις κοπελίτσες ή αγοράκια ανάλογα με το αν ήσουν στην πόλη σου ή σε κάποια άλλη, αλλά σε καμμία περίπτωση σπορτιφ.
Ο Γουίλ ήθελε να φτιάξει μια άμαξα που να του δώσει την αδρεναλίνη που έψαχνε τα Σάββατα στον αγώνα δεξιοτεχνίας του Στόουνχετζ.
To Στόουνχετζ οπως το βλέπετε και στην φωτογραφία ήταν μια τεράστια κατασκευή στην οποία οι διάφορες άμαξες έκαναν σλάλομ ανάμεσα στις κολώνες του και ο νικητής ήταν αυτός που δεν τράκαρε την άμαξά του στους βράχους και ταυτόχρονα έκανε και τον καλύτερο χρόνο γύρω γύρω και μέσα έξω απο τους βράχους.
Αυτή ήταν η χρησιμότητα του Στόουνχετζ και αυτά που σας λένε σήμερα ότι ήταν δήθεν αρχαίο ιερό και ημερολόγιο και σαχλαμπούρδες είναι προσπάθειες απόκρυψης της ιστορίας της κόντρας.
Εδώ σήμερα λέμε αλήθειες. Οχι μπούρδες των πλαστογράφων της ιστορίας.
Ετσι λοιπόν ο Γουίλ είχε καταλήξει πως χρειάζεται ένα αμάξωμα κατ αρχήν στιβαρό.
Δυό γειτονιές παρακάτω έμενε ένας τύπος παράξενος, ο Κόλιν Τσαπμαν, που ήταν ψιλομηχανικός και το πάλευε το θέμα και μια και δυό ο Γουίλ πήγε απο την καλύβα του να ζητήσει λίγη βοήθεια.
Ντουκ Ντουκ χτύπησε την πόρτα ο Γουίλ, αλλά μέσα ο Κόλιν έκανε δοκιμές σε ένα φυσερό και δεν άκουγε χριστό.
Ντουκ Ντουκ ξαναχτύπησε ο Γούιλ.
ΕΛΑ ΚΟΛΙΝ, θέλω ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΣΙΙΙΙΙΙ φώναξε ο Γουίλ, αλλά ο Κόλιν απο τη φασαρία άκουσε
ΕΛΑ ΚΟΛΙΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙΙΙΙΙΙΙ
(εδώ να πούμε ότι ο Κόλιν είχε αγοράσει τρεις μέρες πριν μια ελατωματική μπανιέρα την οποία και είχε ζητήσει να περάσουν να την πάρουν πίσω).
Χωρίς να δώσει σημασία, άνοιξε την πόρτα έβγαλε την μπανιέρα έξω και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Ο Γουίλ είδε την μπανιέρα και κατάλαβε πως αυτή ηταν η βοήθεια του Κόλιν για το σασί του.
(και για αυτό το λόγο αργότερα, χιλιάδες χρόνια πιό μετά, τα τρισέγγονα του αρχαίου Κόλιν, χρησιμοποίησαν πλαίσιο τύπου μπανιέρας στα μονοθέσιά τους).
Μια και δυό ο Γουίλ με τη μπανιέρα στην πλάτη γύρισε πίσω στο σπίτι του.
Προσάρμοσε τέσσερις ρόδες στα πλάγια της μπανιέρας, έβαλε και ένα ρολλ κέητζ που τότε το έλεγαν επίσης ρολλ κέητζ και έψαχνε να βρεί την πιό κατάλληλη λύση για κινητήρια δύναμη.
Εβαλε μπροστά ένα άλογο, αλλά το σασί ήταν αδύνατο και είχε παντηλίκια.
Εβαλε πίσω ένα άλογο αλλά είχε πολύ ελαφρύ τιμόνι και έφευγε στις κλειστές του Στόουνχετζ.
Εβαλε λοιπόν τέσσερα άλογα στις τέσσερις άκρες, δυό μπροστά και δυό πίσω και έτσι έφτιαξε την πρώτη τετρακίνητη άμαξα, που κέρδισε όλους τους αγώνες του Στόουνχετζ με μεγάλη διαφορά απο τους άλλους.
Η άμαξα αυτή σήμερα είναι στο μουσείο της Prodrive στην Αγγλία και μπορείτε να τη δείτε.
Οπως επίσης και το Στόουνχετζ.
Το πρώτο σιρκουί δεξιοτεχνίας σε όλη την ιστορία.
Οι κάγκουρες, Ο κολόμβος και η ανακάληψη της νεας γής!
Ο καιρός πέρναγε στην Ευρώπη και οι απανταχού κοντράκηδες είχαν ανακαλύψει κάθε δυνατό διαγωνισμό για τις άμαξές τους.
Ταχύτητας, δεξιοτεχνίας, αναβάσεις, off road με άμαξες με αναρτήσεις, ακόμα και ηχητικούς διαγωνισμούς έκαναν όπου στις άμαξές τους έβαζαν ζωντανή ορχήστρα για να παίζει κατά τη διάρκεια της διαδρομής και όταν έφταναν στον προορισμό τους διέταζαν την ορχήστρα να παίζει δυνατά ώστε να κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση.
Διάσημες ορχήστρες της εποχής ήταν η Σόνυ ορχήστρα, η Μαρκ Λέβινσον ορχήστρα και το μουσικό σύνολο των Pioneer όπου έπαιζε πολύ δυνατότερα από τα άλλα, αλλά με περιορισμένο ρεπερτόριο.
Σπάνιο και πολύ ακριβό σύνολο για να νοικιάσεις ήταν το Σουηδικό Bang & Olufsen που δεν έπαιζαν μεγάλο ρεπερτόριο, αλλά είχαν πολύ καλά και ακριβά όργανα με ιδιαίτερο design.
Με αυτά και με άλλα τα χρόνια πέρναγαν, κάτω από τις άμαξες μπήκαν πυρσοί που αναβόσβηναν και έτσι βγήκαν και οι πρώτοι κάγκουρες, όπως επίσης και μερικές εταιρείες έβγαλαν και φανούς για το εμπρόσθιο μέρος της άμαξας με προτζέκτορες.
Πιο διάσημη εταιρεία από αυτές ήταν η Faros Of Alexandria, που είχε τα πιο δυνατά φώτα της εποχής.
Ετσι λοιπόν, ένας Ισπανος κάγκουρας, ο Χριστόφορος Κολόμβος, αφού είχε τσιτώσει την άμαξά του με ότι πιθανό αξεσουάρ και φτάνοντας την ιπποδύναμη των 1001 ίππων βρέθηκε σε ένα δίλλημα.
Με τόσα άλογα δεν είχε δρόμο να πάει.
Μια που άνοιγε στη Σεβίλλη και μια που έφτανε στη Μαγιόρκα.
Ηταν επιτακτική η ανάγκη να βρεί μεγάλες ευθείες για να τελικιάζει και να γουστάρει.
Διαβάζοντας διάφορους μύθους των κοντράκηδων και ειδικά των Τετρακίνητων Βίγκινγκς, είδε σε έναν τόμο πως πέρα από την Ευρώπη υπάρχει μια νέα Ηπειρος μεγάλη με τρελές ευθείες ειδικά στην Αλατολάνδη (salt lake) όπου διάφοροι Ινδιάνοι τελικιάζουν με χαρά τα άρματά τους.
Ο Χριστόφορος σαν φιλόδοξος που ήταν, επισκέφτηκε το μηχανικό του και κατόπιν τον σπόνσορά του, ο οποίος ήταν φυσικά η Βασίλισσα της Ισπανίας (βασικά ήταν μια πουρή που της τα μάσαγε και τα έχωνε στην άμαξα, αλλά ντάξει, κάπως πρέπει να βρίσκεις για να κάνεις τα γούστα σου.
Η Κουήν του έχωσε τα φράγκα και ο Κολόμβος φόρτωσε την άμαξα σε ένα ιστιοφόρο και πήρε μαζί και άλλα δύο με ανταλλακτικά και ρόδες, ώστε να είναι έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο.
Μετά από μήνες περιπλάνησης έφτασε στην απέναντι ήπειρο και το πρώτο πράγμα που είδε να τον περιμένει ήταν μια φυλή κοντράκηδων οι Ινκας οι Ροπάτοι.
Λέγονταν ροπάτοι γιατί δεν χρησιμοποιούσαν άλογα να τραβάνε τις άμαξες αλλά βουβάλια.
Δεν είχαν τρελές τελικές, αλλά στην ανηφόρα έδιναν φοβερή δύναμη.
Ο αρχηγός των Ινκας πλησίασε τον Κολόμβο και άρχισε τη γνωστή συζήτηση.
Nice Carriage you have there stranger! Mother? Mother?
Yes, just a zanta and aerotomi to look better.
Me – you roll?
Yes, let’s go
Έπαιξε η συζήτηση και επειδή ο Ινκας γούσταρε τρελά τα Bling Bling καθρεφτάκια που είχε στην άμαξα ο Κολόμβος και ήταν απόλυτα σίγουρος πως έχει την καλύερη άμαξα έβαλε στο τραπέζι της κόντρας και τους τίτλους ιδιοκτησίας της Ηπείρου μαζί με μια άδεια οικοδομής που είχε βγάλει για έναν ναό σε στυλ πυραμίδα που θα τον έκανε γκαράζ αργότερα.
Οι δύο άντρες στήθηκαν στην ευθεία.
Ο Κολόμβος με τα 1.001 άλογά του, που χλιμίντριζαν, τους φάρους Αλεξάνδρειας αναμμένους, την ορχήστρα Sony που είχε φέρει μαζί του να παίζει μόνο τα μπάσα όργανα και τράβηξε τα χαλινάρια από τα άλογα για να κάνουν nos spray από τα ρουθούνια τους.
Ο Ινκας δίπλα με τα 5.000 βουβάλια του μπροστά από την άμαξα κάθησε σίγουρος για τον εαυτό του.
Από το απέναντι βουνό ένας ντόπιος φύσηξε το κέρατο της κόντρας και οι δύο μονομάχοι ξεχύθηκαν στην ευθεία.
Ο Ινκας λόγω ροπής έκανε τη διαφορά στα πρώτα μέτρα και μετά ο Χριστόφορος πλησίασε.
Ο Ινκας αμόλησε τη ροπάκλα του ξανά αλλά ο Χριστόφορος, πάτησε καρότα, άνοιξε πεταλούδες, έριξε φυσερά και έφυγε πέντε καρότσες μπροστά μέχρι την ανηφόρα όπου και έκοψε καθώς το βάρος του ήταν πολύ.
Από πίσω πλησίαζε ο Ινκας και με τη ροπή του άρχισε να κερδίζει έδαφος.
Τότε ο Κολόμβος χρησιμοποίησε το μυστικό του όπλο που κανένας ως τώρα δεν ήξερε πως έχει.
Με έναν άξονα εμπλοκής για τις πίσω ρόδες, γύρισε τον ελεύθερο τροχασμό σε μπλοκέ 100% και στην επόμενη στροφή με ένα μεγαλόπρεπο παντηλίκι, ντριφτάρισε ελεγχόμενα και κέρδισε το έδαφος.
Η ιστορία αναφέρει πως μετά τον τερματισμό ο Χριστόφορος έκανε τρελό burn out τόσο πολύ μέχρι που έλιωσαν οι ρόδες της άμαξας, ενώ ο ατιμασμένος Ινκα έφυγε για άγνωστη κατεύθυνση.
Από τότε βέβαια, είναι που στην Αμερική έχουν μεγάλη αίγλη οι ευρωπαϊκές άμαξες ενώ οι δικές τους είναι μεγάλες και ροπάτες, αλλά όχι για πολλά πολλά στις κόντρες.
Με αυτά και με άλλα φτάνουμε στην Βιομηχανική επανάσταση όπου πλέον οι κόντρες γίνονται αποκλειστικά με μηχανήματα και όχι πιά με άλογα μουλάρια και γελάδια.

Συνεχίζεται στο επόμενο επεισόδιο THE MODERNA ERA – Δε χόρσλες κάριατζες..